اینجا با صدای آسمون قلمبه

چندوقته بخاطر پی ام اس احتمالا کلا بهم ریختم،...

ولی انگار گذاشتم بعد از مهاجرت و رخت بستن از این جغرافیایی که همه فارسی حرف میزنن، زندگی کنم. 

الان رامسرم، رطوبت در حد وحشتناکیه طوری که ورق کاغذ، یا ورقای کتابم اونقدری نم گرفتن که سنگین شدن... طوری که خیلی تشنه ام نمیشه در حدی که تهران بودم:))

یکی توی همین بلاگ، نوشته بود که 90 درصد مشکلات با پول حل میشه و چقدرم راست و واقعی و درعین حال تلخ!

پول باشه مهاجرت هست، آینده با کمترین نگرانی هست، بی احترامی نیست... 

حتی شواف هم نیست. حداقل برای اون یه سری آدمی که یادشون نرفته ارزش هاشون رو. ارزش نه اون عرزش، یعنی چیزایی که به شرایط زمان تغییر نکنن، مثل انگیزه ای که یه شب میخوابی فردا صبحش حسش میپره. 

ارزش تعهد میاره که صبحا ورزشت رو انجام بدی. به اینکه به آرزوهات پایبند بمونی. 

حداقل ارزشم باور به اینه که پشت اعمالم، علت باشه و بی دلیل کپی نباشم. 

من خوشحالم تو کل زندگی جز یه تجربه رابطه اشتباه،که بزرگترین افسوسم بعد از تکیه به آدمهای ناشناخته، خودمو با آدمهایی محک نزدم که بدون توقف، عمل میکنن صرفا،بهم یاد داد تنهایی اتفاقا یه فرصته. 

اما دلم میخواد اولین کاری که میکنم، زندگی توی یه محیط سالمتر باشه. جایی که باورام به خاطر واقعا هیچ دلیلی دستکاری نشه، 

من باور دارم هر کاری که همه میکنن، میتونه درست نباشه، 

باور دارم چون همه رابطه عاطفی(که الان فقط بازگشایی جنسی برای مردممونه و با حرص داره این امتحان میشه🙂) دارن اگه من ندارم، چیز نرمالیه. 

اگه چون همه عمل جراحی بینی میکنن و من نمیکنم، چیز نرمالیه. 

من باور دارم ظواهر گویای تمام و کمال واقعیتا نیستن، 

همونطوری که یکی با ظاهر ساده ممکنه درونش پر از تاریکی باشه

احتمالش هست یکی با ظاهر غلیظ و اگزجره شده، درون ساده ای یا حتی پیچیده ای داشته باشه... 

این یعنی میدونیم که در جهان احتمالاتیم.

این یعنی دونه دونه ی ما آدمها کپی نیستیم، یعنی دنیای عالم راسته دوزی نشده تا همه عین هم باشن

این یعنی توی فرد، باید تلاش کنی تا آدمها رو و انواع بودن ها رو بشناسی. و این قشنگه. هیجان انگیز و چالش زاست.