اولین سالی که هیچ حس خاصی ندارم توی روز تولدم، نه خوشحال نه ناراحتم، نه حتی خیلی متعلق به خودم می بینمش. و راستشو بخواین خیلی خوشحالم ازین که هیچ حس خاصی بهش ندارم. مال من نیست ولی خب تو شناسنامه م درج شده. شاید اگه 30 سال هم توی یک کشور دیگه زندگی کنم همچین حسی رو هم به اینجا پیدا میکنم. من این رو قطعی میبینم و بابتش، خدایا شکرت.
امروز رو مثلا خواستم متفاوت بگذرونم. رفتم تجریش، هیجان انگیز ترین بخشش، فالگیراش بودن😑 جدی؟؟ کسی دلش نمیخواد بهش دروغ بگن. مخصوصا اینکه توی همین نقطه من دروغ شنیدم. جالب اینجا بود که صداتم میکنن... خانوم... خانوم... خانوم و درد!!!(گفتم شاید کیفم افتاده، بعد دیدم یه راسته س کلا فالگیرها با رمل و سنگ و جادو نشستند و حقیقتا از ترس به خودم لرزیدم)
یعنی واقعا به نظرتون خدایی که توی یه حرکت میزنه پودر میکنه، آینده ما رو دو دستی تقدیم فالگیرها میکنه؟؟ این فالگیر ها چه حرکت مثبتی زدن که خدا باید بهشون انقدر عنایت داشته باشه؟؟ اینکه چهارزانو نشستن کنار خیابون و انفدر در دسترسن عجیب نیست؟
هه هه. این بازیای شوم برای کسایی جز خسته ای مثل منه.
بگذریم.
به خوبی ای که میخواستم نبود، نه بعنوان یه روز تولد، یه روز استراحت😑چون هیچ حسی بهش ندارم. فقط 6 دیه. تنها افتخارم هم زاد بودنم با تیموتی شلمیه و یکی از هنرمندای کره جنوبی، اقای بهرام بیضایی، که مضاعف ترغیبم میکنه تغییر مسیر به هنر بدم.
و حقیقتا این روزها جدای از خسته شدن توی این مملکت،
به فکر یه سبک زندگی جدید، به دور از زندانی شدن توی آزمایشگاه و کتاب و مقاله م. من میخوام زندگی کنم. شده در حد نرمال ترین حالتش. ولی توانایی برقراری ارتباطم با ادما رو داشته باشم. بتونم با قلبم طبیعت رو حس کنم. بیشتر از اینکه دنبال پول بدوام، دنبال لبخندهای واقعی و مشترک بین هم نوعام باشم. الان زمستونه، و این تفکر ادامه تفکر بهارمه، و قدمت داره. پس واقعیه.
این ریل عوض کردن، ذهنمو بشدت مشغول کرده
و عملا دست و پام رو برای حرکاتی از دل جون، قفل
اما دکتر میگفت، که دوتا کار رو باهم انجام نده، چون سختت میشه و یکیشو ول میکنی. ما هم نمیتونیم خودمونو گول بزنیم. نهایتا صفحه اینستاگرام کنم هنرم رو سرم توی هود آزمایشگاه و کامپیوتر باشه.
گفت بنویس.......
- ۰ نظر
- ۰۷ دی ۰۰ ، ۰۱:۵۰