پیچ

من توی یه جهان موازی با فرض اینکه تا سن راهنمایی ام همین تجربه های الانم در همین جهان رو داشتم میبودم،

همین دنیا با همین خانواده و علی ذلک، 

ولی به جای تجربی خوندن میرفتم هنرستان، 

هنر میخوندم.کنکور هنر میدادم و یه رشته هنری توی دانشگاه قبول میشدم، نقاشی. کلی توی این رشته می جوشیدم. تا اونجا که میتونستم "خلق" میکردم. توی دوره لیسانس هم توی ایران کار میکردم و درس میدادم. 

برای ارشدمم از ایران میرفتم ، مثلا ژاپن . یا اروپا .اونجا تدریس میکردم و درس هم میخوندم.

 هر چیزی که دست و پامو بسته بود و دور میریختم و به یه جهان بینی شجاعانه و عمیق می رسیدم تهش. خوشحال بودم و معاشرت های عمیق میداشتم.خفه می کردم خودمو توی چیزی که میخوام، هنر.

برای دکترا میرفتم آمریکا زندگی کنم و سعی میکردم با آرتیستهای خیلی خفن لینک بشم.

توی این مدت دو تا رابطه جدی با آدمهای پخته ای می داشتم و با یه ایرانیا-اروپایی ازدواج میکردم و سر یکسال یا دوسال از جدا میشدم.

و خیلی سینگل تا 36 سالگی همچنان خودمو خفه می کردم توی هنر، تدریس و روابط (غیرعاطفی) سازنده. 

یه کلبه میگرفتم و به یه کافه تبدیلش میکردم توی سن 45 سالگی. و همچنان دوتا شغل تدریس و آرت م رو میداشتم. 

دنیا رو میگشتم یه وقتایی، هر فصل یکبار سفر خیلی خوب میداشتم. 

هیچ وقت مزدوج نمیشدم و با یه آسیایی مقیم آمریکا توی یه رابطه بسیار بلندمدت میرفتم. هیچ وقت هم بچه دار نمیشدم. 

و جفتمون کافه مون رو اداره میکردیم، گاهی سر کافه بودیم، گاهی تدریس میکردیم، گاهی توی هنر میمُردیم به معنای واقعی(نه که گل بکشیم یا مواد مصرف کنیم)، ورزش میکردیم، معاشرتهای خیلی خوب میداشتیم، گالری ای میزدیم و دوستامونو دعوت میکردیم. یه پت خیلی ناز هم میداشتیم و البته یه خرگوش یا دوتا که جفت باشن از غصه نمیرن. 

 

وقتی هفتاد هشتاد سالمون شد یا دیگه عمرمون به سر رسید، باهم میمردیم، 

توی یه منطقه سرسبز از آمریکا، توی یه تخت پر از گلهای بابونه. 

دوتایی هم یه گالری از خودمون به جای میذاشتیم، که گوشه اش یه کافه هم میداشت. و اثرهای زیادی که اسممونو توی تاریخ یا بخشی از این کره خاکی ثبت میکرد. 

 

هرچند فکر کنم قضیه دوتایی بودنش خیلی رمانتیکه دیگه

اثر سریالهای کره ای :))

اما خب، 

می بینم با هر تصمیم چقدر احتمال جدید و امکان جدید از داستانت به وجود میاد... 

و من قطعا درستش میکنم این مسیر شاید اشتباهو