کی دراما

من تازگیا یه چیزی فهمیدم. ما آدما خیلی فرمولامون سادست، مثلا اگه از یه چیزی برای یه بار بدمون بیاد، با تکرارش، ازش خوشمون میاد. 

و دیدم چیزی که باعث شد من اینجا باشم، جایی بین دوست داشتن، دوست نداشتن زیست، بین دیدن خودم توی عنوان بیولوژیست یا دیدن خودم در X،

همون دیدن بود. همون هر روز تصور کردن بود. یعنی اون موقع زندگی رو فقط همین میدیدم، به دلایل گوناگون( حالا که مهم نیست دلایلش)

ولی رمزش همون دیدنه، تصور کردن. جالبه اینو توی کتابهای به اصطلاح بقیه زرد انگیزشی گفتن، ولی وقتی خودت به حقیقتش پی میبری اون چیزی نیست که کتابا نوشتن. 

10 سال تمام من خودم رو توی چنین مسندی می دیدم. درحالیکه میرفتم کنگره و هیچچچچچی متوجه نمیشدم. هرجایی بودم همین بود. صرفا میخوندم. ولی یه چیز عجیب اتفاق افتاد این بهار. اون هم فهمیدن این چیزایی که توی آخرین ترم داشتم میخوندم بود. و البته از پارسال شروع شد این درک کردن به معنای واقعی. طوری که این ترم سرکلاس خودم تحلیل میکردم. Pcr رو فهمیدم، نخوندم. اپی ژنتیک رو فهمیدم، فیزیولوژی رو فهمیدم، حتی بیوشیمی که وصله ناجور شیمی به زیسته، فهمیدم. اینا منو مردد کرد. فهمیدم میتونم من هم! حالا به خاطر استرسم ممکنه 20 ی که بقیه میارنو 16 یا 17 بیارم. ولی قدرت تحلیلم چندین برابر شده.و اگه کم خونیم اجازه بده، نکست لول هم نشون میدم. 

راستشو بگم، میترسم. که این راهو رها کنم چون حس میکنم من اگه اونX رو تجربه نکنم، تا اخر عمرم پشیمون میشم. چون تازگیا توی کره، ژاپنی که سالها عاشقانه دوستش داشتم و دوستش دارم، خودمو تصور میکنم...

من از وقتی رفتم این چند روز پیش خونه عمه اینها، و وقتی از ارشدم سوال کردن، و براشون تعریف کردم که نه امسال شرکت نکردم،توی انگیزه هام دچار تردید شدم. میدونم اونها نمیخوان موفقیت منو ببینن، و شاید انرژی اونها هم تاثیرگذاشته باشه.

ولی خب این حس تردید، و شک از روی چشم یا هرچی که هست، رو حل میکنم. 

اما دلم میخواد خدا هم نشونم بده گرگ وار نزیستن، هیچ ایرادی نداره.

الان انتخاب با منه با چه تصویری از اینده خودم زیست کنم،

و چون هفت خوان رستمو پشت سر گذاشتم، بقیه اش اسون تره تا ارشدمو توی کشور دیگه بگیرم، همونجا کار کنم، و لایف گز آن

اما شک کردم، 

تنها چاره ش اینه همونقدری که خودمو پاره پوره کردم سر زیست، سر X بکنم.