تهش یه جاجنگمیان نخوردم

طراحی پرایمر مخصوص یه ژن یا یهmRnaاصلا کار آسونی نیست. حداقل هوش مصنوعی اونقدری به این درایت نرسیده، که البته احتمال میدم نذاشتن توی این مساله دخالت بکنه، که خودش نمیتونه رگولاتورهای پرایمری رو تنظیم کنه و یه پرایمر خوب تحویل بده. براش باید مثه آب خوردن باشه. واللللا🙄

امروز ازون روزهایی بود که دلم میخواد هرچه سریعتر بخوابم و به دست فراموشی بسپرمش. و اگه تمرینهای آرامبخش صبح زودم نبود، منم مثل همدانشگاهیم میپاشیدم. بات دتس اوکی. ما آدمیم. نه بالاتر، نه پایین تر. 

 

یه پسر کرد داریم توی دانشگاه خیلی دوسش میداشتم. لباس کردی سنتی میپوشه و میاد دانشگاه. همیشه وقتی می دیدمش سلام احوال پرسی رو داشتیم. توی این هفته منتها، بهش سلام کردم یا ندید، یا سعی کرد خودشو بزنه به ندیدن. اسمشم یادم نیست. ولی یادمه اوایل گشایش از کرونا، توی واتساپ برام یه گلی چیزی فرستاد. من کردها رو بسیار بسیار دوست میدارم. حتی اگه مثل اون باشه. 

و فهمیدم چه اقتصاد و فرهنگ فروپاشیده مون، چه دوران پساکرونایی و عصر ظاهر پرستی، داره باعث میشه آدما ازون درونْ ترمیمی که توی میان کرونایی شده بودن، دور شن و به سردی پارینه کروناییشون برگردن. 

حتی احساس من نسبت به زیستم جزوشه. 

ولی خب نمیشه هم گفت همه چی قراره برگرده به قبل. بالاخره بها دادیم بابت آگاهیمون. 

من ته دلم آگاهم پرستیژ ژن و غیره و ذلک، منو به سمت رویاهای کودکیم نمیبره. درسته احترام میخره برام. مخصوصا الان و با موقعیتام. 

ولی من هرچی فکر میکنم، دنبال رهایی ام. از یبوست علم. از انجماد دلها به تصور از اختلاف طبقه مجازی از هم. دلم میخواد برام مهم نباشه، موقعیت اجتماعی آدمها. هرچند منو ممکنه ضد جامعه نشون بده، ولی دوست دارم مرتبه دل ادمها رو ببینم تا شاخص اسمشون رو... 

و درحال حاضر، جاجانمیانگ جایزه بعد از دوتا امتحان ترفیوز بیوشیمی و مبانی گیاه رو نخوردم و بخاطر پروژه های مبینا و معصومه تا جمعه صبر میکنم. 

بخدا دیوانه ام. البته الان چون رو در روی افسردگیمم و داره یه کم بهتر میشه، میدونم چون حالم بهتره احساس بهتری به بیولوژی و بیوانفورماتیکو مشتقات بیو دارم وگرنه میدونم همش جفنگیات برخواسته از حس جاه طلبیه.

نمیخوام گول بخورم با این احساس جدیدم بهش. 

حالمم بهترازاین شه،باید دور کنمش. 

فعلا شب بخیر🐇