دانشگاه ؟

به یه نقطه ای رسیدم به همه دانسته هام شک میکنم، به قانون های مورفی طوری که توی جامعه هست. مثلا یکیش دانشگاه آزاد اسلامی! نه اسلامی، نه آزاد، البته واحد خودمون یه ذره دانشگاه. نکنه واقعا دانشگاه هم دیگه خالی از واژه ش شده؟

همینه فکر کنم. چون الان شکل آگاهی تغییر کرده و به نظرمن به شخصه باید ازون رفتار و کلام سازمانی و نگاه از بالا به پایینی که بعضا یا کثرا اساتید دارن جدا شد. چاره این عصر صداقته.

منم شدیدا روش فتیش دارم. چیزی که کسی رو جذاب به توان صد میکنه صداقته. چون با همه چی رو به رو میشه. نه صرفا بخواد برخورد از نوع دور داشته باشه تا رد بشه ازش. میتونی با مساله یکی بشی. 

من با این فکر اومدم دانشگاه که میخوام دانشمند قرن بشم ولی الان طوری شدم که با هر پاراگراف نچرال ساینس میپرسم از خودم ((خب که چی؟))

این مشکلات هست که هدفم رو معنی میکنه. و اون هدف برای وقتی بود که آدمها و معنی ها برام مهم نبودن. و صرفا به یه جایگاه چشم دوخته بودم. هیچ وقت فکر نمیکردم جهان بینی م عوض بشه. شاید باید نسبت به ده سال بعد هم هشیار باشم که ممکنه دوباره همچین دیدی به الان خودم داشته باشم.

در حال حاضر فقط و فقط فراغ بال میخوام، رهایی... از ملقمه زمین..

 

تنها چیزی که کم دارم الان، پررویی و جسارته. 

باید با انرژی درمانی برای خودم بازسازیش کنم.