بق بقو

فکر کنم مراقبه هام و تکنیکای استادم واقعا تاثیر داشت،

تا حد زیادی به مسائل دور و برم حساسیت کمتری نشون میدم،

البته اینم بی تاثیر نیست که تمرکزم روی امتحاناست و این هم که پذیرفتمشون، به قطع یقین اثر تکنیکاس.

اینجا یه چیزی بین منو بق بقوهاس که باید راز بمونه.

خواستم بیام راجع بشون بنویسم ولی دیدم بهتره توی سکوت بمونه.

یه چیزی خیلی خیلی برام جالب شد،

چی میشه ادمی از دوست داشتن خودش به توهمی میرسه که از بقیه داناتره؟

یا کلا بدون دوست داشتن خودش به این نتیجه میرسه که از دیگران بیشتر میدونه؟

با تجربه های مدیدم به این نتیجه رسیدم هر فردی به این نقطه برسه واقعا باید به دونسته هاش و من حیث المجموع دانشش شک کنه:)