شنیده شدن

تازگیا فهمیدم یه باگ بشدت بزرگ من که خیلی چیزای زندگیمو تحت تاثیر قرار داد=بدتر کرد،

شنیده نشدن بود. اولش هم توی خانواده،

کلی حرف بق شده توی گلوم یا اشک میشه یا حرفایی که هیچ وقت شنیده نمیشن.

البته این که فهمیدمش خودش جای تعجب داشت. ادم یه وقتایی یه چیزایی رو صرفا با تکرار ((میگه)) ولی باور مثه سیلی بشدت دردناکی میمونه، که با جان و دل میفهمی یه موضوعی رو.

و دارم symptomهای نشنیده شدن رو واکاوی میکنم.

در کل در طول روز چقدر با افراد حرف میزنم؟

اگه خونه باشم به زور 10 تا جمله رد و بدل کنم و اگه توی آینه با خودم حرف بزنم برچسب دیوانع بودن میخورم.

برچسب بدی ام نیست. میخوام باهاش اوکی شم. بسیار اوکی.

:)

فردا هم آزمایشگاه بافت دارم، امتحان پایان ترم.

Remedyم شده اگه افتادم دوباره برمیدارم. :))

حقیقتا درسش رو دوست دارم:) برای همینم برام مهم نیست.

احتمالا فردا صاف میشم اما واقعا استرس تمام سیستم اعضای بدنمو مختل کرده، استرس امتحان و یا ارائه دادن.

طوری که مدیتیت میکنم مغزم حالیش میشه توی حالت ارامش و کالم باشه، اما انگار که دیفالت ارگان های بدنم شده مداوما مضطرب بودن :)

انگار معده ام، دشتم پوستم همش منتظرن یه موضوعی باشه هی سرش استرس داشته باشن و هی بزنن تو سر خودشون. بیولوژیکش این میشه یا ژن استرس مداوما روشنه توی سلولهای بدنم، یا مسیر پیام رسانی و شیمیایی فعاله که نهایتا نتیجه همون روشن بوذن ژن‌های استرسه.

توی سرم استرسی حس نمیکنم از بعد مدیتیشن، توی بدنمه. طول میکشه تا کامل سلولهام رو به خاموشی برن. و البته ریواردی ک میدم به خودم اینه که تا الان خوب پیش رفتم.

اینطوری که

At the end of the day I'm totally opposite, not disappointed

این جمله رو وام گرفتم از فصل اول سریال you.

با تمام صحنه های بالای 18 ش، و دوبار دیدنش تابحال،

انقدری جذابه که هنوز دیالوگ یا بهتر بگم مونولوگ های joe با صدای خودش هنوز تو گوشمه.

در هرحال،

آرامشم رو دوست دارم.

کاملا مشهوده از پست قبلی و فعلیم؟

شایدم به خاطر ورزش کردن سنگینه