جهان با من برقص

باورم نمیشه این همه رنگ نفرت رو یک فیلم، اونهم ساخته سروش صحت بتونه کمرنگ کنه. 

تا ده دقیقه اول ک، خواهر یکریز غر میزد که چرا فحش میدن.و من کلافه از بی قراری یک دختربچه دهه هشتادی سعی کردم روی فیلم تمرکز کنم. و چقدر فضای مینیمال متناسب با علی مصفا رو دوست داشتم. چقدر رنگ ها، سادگی ها، حتی لودگی های باعث خنده های بلند بلند و جسورم عجیب، البته ترسناک در لایه های زیرین و در آخر دوست داشتنی بودند. کوروش خیلی شلوغ بود.و احتمال حضور مقدار زیادی از انسان آزارم میداد. ولی فکرش رو هم نمیکردم که لمپن بازی های یک گروه بتواند انقدر آرامش به من تزریق کنه.از حق نگذریم، کوه، درختها، رنگ سبز و آبی بی نظیر سکانس ها از تم هجو بودن فیلم کاست.

چقدر که جذب شدم به دکوراسیون مطمئنا به تاریخچه دور فرانسوی  و گره خورده با تاریخ گذشته خودمون، بعلاوه نظمی که ذهنم و چشمم رو آرامش میداد تسلی بخش بود. (علی مصفا) مرد دوسداشتنی من در سینمای ایران، و بیان آرامش، صدای آرامش، و البته بدون نگرانی اش، علاوه بر یاد آوری لیلا جان مهر متممی بود برای اینکه با حجم زیادی از حس خوب از سالن خارج شوم. و چقدر این سفر صفحه گردان سینما روی صندلی های حجیم، بدون نگرانی  از همسفران لوده خوب بود. انگار تمامی اونایی که توی سالن بودند رو می‌شناختم و احساس راحتی میکردم. انگار توی سفر بودم. رنگها. رنگها چقدر ساختند منو.

و بازهم مذهبم را می‌خوانم با پس زمینه ی آمیزش مینیمال هنر سالم فرانسوی و تاریخچه هنر آرامبخش کشور خودم :)

تمام اینها مقدمه این بود که الف. ها رو ببخشم. که احساس نفرت رهام کنه. ولی درست اینه که هرگز نمی بخشم.ولی قصاص رو میذارم به عهده بزرگان.